เรื่องผีสั้นๆ “เงาลับในสายหมอก”
ตอนอยู่ชั้นประถม พ่อมักพาผมออกไปเดินป่าบนภูเขา..
วันหนึ่งเราอยู่บนเขานานเกินไปจนเริ่มมืดและมีหมอกลงหนาทึบอย่างมากจนแทบจะมองไม่เห็นเส้นทางเดินกลับ พ่อเลยจับมือผมไว้เพื่อไม่ให้สะดุดล้มหรือหลงทาง
ในขณะที่เดินไปตามทางลาด ผมสังเกตเห็นเงาร่างเล็ก ๆ อยู่บนเส้นทางเดินข้างหน้า ตอนนั้นเองที่พ่อบีบมือผมแน่นมากจนทำให้รู้สึกเจ็บ แต่ใบหน้าที่เคร่งขรึมอย่างผิดสังเกตของพ่อทำให้ผมไม่กล้าพูดออกมา
พ่อสั่งให้ผมหลับตา และอย่าลืมตาเด็ดขาดจนกว่าเขาจะบอก!?
น้ำเสียงของพ่อดูจริงจังมาก ผมเลยทำตามโดยไม่ถามอะไร ผมหลับตาแน่นและเดินตามการจูงของพ่อผ่านสายหมอกไปท่ามกลางความมืดมิด ตอนที่เดินไปถึงจุดที่ร่างเงานั้นยืนอยู่ผมได้ยินเสียงเล็ก ๆ เหมือนกับของเด็กบ่นพึมพำเบา ๆ ว่า
“ตาย... ตาย... ตาย.. ตาย... ตาย...”
ระหว่างที่เดินกลับพ่อเงียบมาก ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งขับรถกลับถึงบ้านพ่อถึงบอกให้ผมลืมตาได้ แต่.. หลังจากนั้นพ่อก็ปฏิเสธที่จะพูดถึงรายละเอียดของเหตุการณ์นี้อย่างเด็ดขาด
20 ปี ต่อมา ผมมาเยี่ยมพ่อที่บ้าน ในระหว่างที่นั่งชิลดื่มเหล้ากันอยู่ อยู่ ๆ ผมก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลยถามพ่อเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนั้นว่าอะไรอยู่ในสายหมอก!?
พ่อถอนหายใจ ก่อนจะกระซิบบอกอย่างแผ่วเบาว่า
“มันคือลูก..”
หลังจากนั้น พ่อก็ปฏิเสธที่จะพูดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นอีกตลอดไป...
